Ενα κείμενο απο τον πατέρα Ιωάννη.
Διαβάζουμε σε πολλά Ιερά κείμενα την λέξη Ταπεινότητα,
ταπεινοφροσύνη ,και ταπεινός άνθρωπος.
Σαν γενικό όρο, λίγο πολύ ,όλοι μας τον καταλαβαίνουμε.
Πολλοί όμως {κατά την γνώμη μου} τον εφαρμόζουν με λάθος
τρόπο στην ζωή τους.
Γνωρίζεται όλοι{ το έχω δηλώσει πολλές φορές} ότι όλα όσα
λέω ,δεν εκφράζουν τις επίσημες θέσεις της εκκλησίας της Ελλάδος ,πόσων μάλλον
του Παλαιού ημερολογίου ,με το οποίο έχω την τιμή από τον Θεό να συμπορεύομαι.
Μιλάω πάντα σαν πατέρας προς τα παιδιά του και μοιράζομαι μαζί
σας τις ανησυχίες μου, τις σκέψεις και τους καθημερινούς προβληματισμούς μου
,χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του σοφού ανθρώπου.
Τα περισσότερα που μοιράζομε μαζί σας είναι διαπιστώσεις από
την καθημερινότητα και τα δικά μου λάθη, χωρίς να σημαίνει ότι εγώ μπορώ να
κάνω όλα όσα λέω σε εσάς. Απλά τα μοιράζομε μαζί σας , μήπως κάποιος
διαβάζοντας τα ,μπορεί αυτός να ωφεληθεί και να βρει κάποιες απαντήσεις, καλυτερεύοντας
την ζωή του.
Έτσι και τώρα. Με στεναχωρεί αφάνταστα να ακούω ανθρώπους να
χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους με λέξεις όπως, εγώ ο ανάξιος, εγώ ο αχρείος, εγώ
ο άπιστος, εγώ το σκουλήκι, και άλλους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς προς τον
εαυτό τους, στην προσπάθεια να δείξουν στον κόσμο ότι είναι ταπεινοί.
Και επειδή δεν πιστεύω ότι αυτό ζητούν τα Ιερά κείμενα από εμάς,{
να αυτό εξευτελιζόμαστε } θα προσπαθήσω να κάνω την δική μου προσέγγιση στο θέμα αυτό και ίσως ωφεληθούν κάποιοι άνθρωποι,
που θα διαβάσουν τις σκέψεις μου.
Κατ’ αρχήν ας ξεκαθαρίσουμε κάτι στο μυαλό μας. Θεοί δεν πρόκειται
να γίνουμε ποτέ. Θεοί με την έννοια του Δημιουργού. Πάντοτε θα είμαστε πολλά
σκαλιά κάτω από το σκαλί που θα στέκεται ο Θεός, όσο και αν εξελιχτούμε σαν πνεύματα
στον ουρανό.
Οπότε την ταπεινοφροσύνη του Θεού ,δεν υπάρχει περίπτωση να
την φτάσουμε ποτέ. Αυτό το γράφω γιατί πολλοί συγκρίνουν την δική τους συμπεριφορά
και αξία, με αυτήν του Θεού. Και φυσικά όταν συγκρίνεσαι με τον Θεό, λογικά θα
νοιώθεις υπό , για τον εαυτό σου.
Μα αυτό δεν είναι η έννοια του ταπεινού. Να συγκρίνεται
πάντοτε με κάποιον άλλο. Αυτό είναι συμπεριφορά ενός ανθρώπου που εγκαταλείπει
την προσπάθεια του να γίνει καλύτερος, επειδή τον βολεύει να λέει από το
ξεκίνημα της προσπάθειας του, ότι είναι σκουλήκι.
Παραιτείτε έτσι από τον αγώνα, δεν χρειάζεται να γίνει
καλύτερος κ.λ.π. Γλυτώνει την κριτική από τους άλλους. Δεν υπάρχει λόγος να πεις
σε κάποιον ότι είναι λάθος, από την στιγμή που πριν το πεις εσύ, το έχει πει ο ίδιος
για τον εαυτό του. Γλυτώνει τον αγώνα.
Τον βολεύει και το κάνει για να ξεφύγει. Ταπεινότητα δεν είναι
να εξευτελιζόμαστε. Διαβάσατε ποτέ σε κανένα Ιερό κείμενο τον Θεό να εκδηλώνει
την δική του ταπεινότητα με λέξεις που τον μειώνουν; Όχι.!!!!!!!!!!
Τότε ποιο πρότυπο ακολουθούμε;
Σίγουρα όχι αυτό που ο Θεός θα ήθελε από εμάς.
Ο θεός στον Παράδεισο δεν μαζεύει σκουλήκια, ούτε ανάξιους, ούτε
μοιρολάτρες, ούτε σκουπίδια. Εκεί πάνε οι αμαρτωλοί που κατάφεραν με ειλικρίνεια
να μετανοήσουν, να μπουν στον δρόμο του Θεού, και να εξελίξουν την ποιότητα της
ψυχής τους, σε επίπεδα άξια να σταθεί στον κόσμο του. Μαζί με άλλες αγνές και
αληθινές ψυχές.
Τότε τι είναι η ταπεινότητα που πρέπει να αποκτήσουμε στην
ζωή μας;
Ταπεινός δεν είναι αυτός, που θα παραχωρήσει την θέση του
στην ουρά μιας υπηρεσίας ,σε αυτόν που είναι μετά από αυτόν για να δείξει ταπεινότητα.
Γιατί αν αυτός είναι ο λόγος, τότε πρέπει να παραχωρήσει την θέση του και στον
αμέσως προηγούμενο από αυτόν και στον αμέσως προηγούμενο και θα είναι πάντα στο
τέλος της ουράς, αφού όποιος έρχεται θα του παραχωρεί την σειρά του. Αυτός δεν
είναι ταπεινός, αυτός είναι ανόητος και μπερδεμένος. Και ο Θεός δεν μπορεί να
είναι υπερήφανος για αυτόν.
Ο ταπεινός άνθρωπος {κατά την γνώμη μου} είναι ο άνθρωπος
χαμηλών τόνων, που εξασκείτε καθημερινά και μπορεί μέσα από δυνατή προσευχή να
ελέγχει τον εαυτό του σε κάθε περίσταση, χωρίς υστερίες, νεύρα, ανόητες διεκδικήσεις
, αυτός που κάνει πέρα τον εγωισμό του και προσπαθεί να είναι δίκαιος με τους άλλους
ανθρώπους, αληθινός με τον Θεό. Αυτός που με {ταπεινότητα = υπομονή και σοφία}
αφήνει τον άλλο να μιλήσει και να παρουσιάσει τις σκέψεις του, μετά ο ίδιος σκέπτεται
τι θα πει, και μετά μιλάει, αφού έχει φιλτράρει και αποβάλει από τα λόγια που
θα πει, πρώτα την αδικία,τον εγωισμό, την βλακεία, και τα πάθη του.
Ταπεινός είναι, ναι, αυτός που δεν προσπαθεί να κάνει
εντύπωση και φιγούρα σε κάποιον κύκλο που θα βρεθεί. Δεν μιλάει σχεδόν ποτέ για
να κρίνει τους άλλους ή για να εντυπωσιάσει. Όταν όμως μιλήσει, ο λόγος του θα
έχει σημασία για όλους. Γιατί με αυτά που θα πει, θα γεμίσει τα κενά που άφησαν
όλοι όσοι είχαν βιαστικά μιλήσει πριν. Θα δώσει σε όλους τις απαντήσεις και ας περίμενε
{ταπεινά} την δική του ευκαιρία να μιλήσει.
Ταπεινός είναι αυτός που αφήνει μια σακούλα τροφή στο σπίτι
του φτωχού, και φεύγει τρέχοντας ,μην τον δει ο φτωχός και αισθανθεί άσχημα. Δεν
είναι ταπεινός αυτός που με φανφάρες και τύμπανα γεμίζει μια πλατεία με φτωχούς
για να μοιράσει τροφές. Είναι χρήσιμος, βέβαια. Πολλοί θα ωφεληθούν από την
σκοπιμότητα της πράξεως του. Δεν είναι όμως ταπεινός.!!!
Ταπεινός σε γενικές γραμμές, είπα και πριν ,είναι ο άνθρωπος
χαμηλών τόνων ,που κρατά τον εαυτό του με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μακριά από την προβολή.
Οι πράξεις του περνάν απαρατήρητες, επειδή αυτός επέλεξε να μην τις διατυμπανίσει,
και ας ευεργετήθηκαν πολλοί από αυτές.
Ο ταπεινός άνθρωπος είναι ένας τρόπος ζωής, μια φιλοσοφία από
μόνος του. Μια επιστήμη σοφίας και αγάπης.
Τον ταπεινό τον άνθρωπο τον αγαπάει ο Θεός!!!!!!!!!!
Αυτόν όμως που αυτοαποκαλείται ανάξιος, σκουλήκι, άχρηστος,
κ.λ.π. τον λυπάται.
Και με υπομονή πάντα
θα τον περιμένει να γίνει και αυτός ταπεινός.
Γιατί ο ταπεινός άνθρωπος δεν τοποθετεί αυτός ,τον εαυτό του
σε κανένα επίπεδο.
Ακόμα και στο χαμηλότερο των επιπέδων. Οι άλλοι μιλούν για αυτόν. Είτε κακά είτε
καλά. Όχι αυτός.
Είμαστε τελικά πολλοί μπερδεμένοι. Αυτό είναι αλήθεια.
Πατήρ Ιωάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου